ฤดูแล้ง” ของเหล่ามนุษยชาติ “หัวดำในตาขาว
ศตวรรษ ที่ 21 ของ บทที่ 21 โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช
พุทธศักราช 2559 เดือนมีนาคม เป็นเดือนของการเริ่มต้น “ฤดูแล้ง” เหล่ามนุษยชาติ “หัวดำในตาขาว” ผิวเหลืองอมน้ำตาล ผู้เกิดมานาน ตายช้า เริ่มรู้สึกตัวเองว่าบัดนี้ “เราเอง ไม่สามารถหยุดยั้งเวลา” และมิอาจยับยั้ง “สังขาร” ที่ร่วงโรยตามการหมุนรอบตัวเองของโลกใบนี้ได้ แม้นวิทยาการทางการแพทย์จะเจริญก้าวหน้าสักเพียงใด (ความตาย และทุพพลภาพของร่างกาย มิอาจหยุดมันได้) ถึงจะมีการปลูกถ่ายอวัยวะเทียมในปัจจุบัน (แต่ก็ไม่สามารถใช้บริการของรัฐได้ทุกคน)
ล่วงเข้าสู่ยุคบ้านเมืองที่วุ่นวาย โรคร้าย และภัยพิบัติ สิทธิปกครองรวบอำนาจแบบเบ็ดเสร็จ “รัฐ” บรรยายภาคภาษาไทย มีคำอธิบายใต้ภาพ ตัวอักษรไทยสีดำตัวเล็กๆ ทับซ้อนภาพสิ่งสวยงามในอดีต ก่อนที่สิ่งเหล่านั้นจะเสื่อมสลายในความทรงจำของมนุษย์หัวดำ อย่างเราๆ ท่านๆ (เพราะอำนาจลึกลับบางอย่าง) กลืนกิน (โดย “สัตว์” ประเภทใด สิ่งใด ไม่แน่ชัด) หากแต่มันคอยเกาะ และกัดกินในความมืดสลัว แม้ในวันที่ฟ้าสว่างสดใส อย่างเงียบๆ และรอคอยเปิดเผยตัวเอง อยู่ภายใต้สีชาดอันสดใส สร้างกระแสโฆษณาชวนเชื่อ ปิดหู ปิดตา เคลื่อนไหวไปพร้อมกับฝูงชนที่วุ่นวายในสังคม บนท้องถนน ตึกรามบ้านช่อง สถานบริการ โรงเรียน โรงพยาบาล สภารัฐ ทุกแห่งหนที่มนุษย์อยู่กันเป็นกลุ่มคนประกอบขึ้นด้วยความเจริญ ความสะดวกสบาย ของระบบสาธารณูปโภคอันล่อลวง จนผู้คนใช้สอยกันอย่างลืมตัว เสพติดในสิ่งที่เขาหยิบยื่นให้กันอย่างงอมแงม หากวันใดขาดมัน (คงเหมือนชิ้นส่วนของร่างกายขาดไป) ชีวิตจะ“ดำรงอยู่ไม่ได้” ไม่สามารถสร้างสรรค์ สร้างงาน ให้ดำเนินต่อไปตามวิถีปฏิบัติอันคุ้นเคย ที่ “บรรพชน” ได้สร้างทำไว้ให้เรา ด้วยสองมือ และภูมิปัญญา
หลักลอยของชีวิต หาค่ามิได้ (ไม่เห็นทุกข์ ก็ไม่เห็นธรรม) มุมมองอันแห้งแล้ง และน้ำใจคน “ความอาทร”ของผู้คนส่วนมาก มักมองเหตุผลของคนจากภายนอกก่อนเสมอ (ก็มีบ้างที่ไม่สนใจ) แต่ก็มีผู้คน “แปลกแยก” อยู่กลุ่มหนึ่งเลือกที่จะดำรงชีวิต ตามวิถีทาง “ของคำว่าหลักลอย” เช่นนี้ (หากโอกาสมีให้เลือก เขายังจะทำชีวิตเช่นนี้หรือ) บอกได้เลยว่า “ทำ” และเป็นความจริงอยู่เสมอในสังคม มันคือ หนึ่งในความหมายของคำว่า “อิสระชน” ที่แท้จริง
คำว่า “อิสระ” ที่แท้จริงคืออะไรนั้นหรือ ไม่ใช่การทำตามอำเภอใจแน่นอน หากแต่ “คำนิยาม” ของมันคือ ความไม่มีอะไรเลย ความไม่ยึดในสิ่งใด ไม่สะสม ไม่เก็บออม ไม่บ่มเพาะ ไม่มียางใยให้สืบ (กมฺมพนฺธุ – กรรมพันธุ์) กรรมที่สืบต่อ “ไม่สร้าง ไม่หาเหตุ” การกระทำที่เป็นผลพวงของชีวิตที่ต้องสืบทอดกัน
เป้าหมายอย่างเดียวคือ หวังให้ความเบื่อหน่าย จำเจ วกวน เวียนๆ ในเรื่องเดิมๆ นี้ จบลงเสียที อย่างปราศจากเป้าหมาย และความคาดหวังใดๆ
สรุปในชาตินี้เกิดมาเพื่อไม่ยึดมั่นกับสิ่งใด หากเป็นผู้อาศัยที่ดี “รู้ค่า” ของสิ่งที่เป็นอยู่ “มีอยู่” เห็นในธรรมดา ”โลก” พร้อมที่จะให้ พร้อมที่จะไป พร้อมทีจะเสีย อย่างไม่ฝืนทำ ไม่มีข้อแม้ใดๆ เป็นอาการแสดงออกไปตามธรรมชาติ ในอารมณ์ของโลก เขาเป็นเช่นไร เราเองก็ไม่ต่าง ปล่อยให้ “กาฬวิบัติ” นี้ เป็นของผู้ที่จะเกิดมาใน ”ปัจจุบันธรรม” (มองเห็นความเป็นจริงในธรรมชาติ ก็เป็นสุข) เริ่มบททดสอบความอดทน ยอดคน ”กล้า” แห่งโลกเสรี ที่จะเผชิญความล้มเหลว ความผิดหวัง และหาทาง ”สืบต่อชีวิต” เหมือนมนุษย์ทุกๆ คน บนโลกใบนี้ ไม่ว่า “หัว” มันจะสีอะไร ผิว ภาษา เชื้อชาติ ชนใด ย่อมหนีไม่พ้นความจริง...ของโลก (น้ำมาสร้างเขื่อนกั้น ไฟไหม้เอาน้ำดับ น้ำไม่ไหล โทษใคร...ดีจ๊ะ) ใจเย็นกัน ฟังเหตุผลดีๆ ก่อน “บ้านที่มีปั้มน้ำ” เราอย่าไปว่าเขาเห็นแก่ตัว มันแค่ปัญหาปลายทาง หากน้ำมันเพียงพอ ต่อให้ไม่มีปั้มช่วย น้ำมันก็ได้ใช้สอยกันสบายๆ เหมือนเคยเป็น นั้นละครับ โกรธไปก็เท่านั้น รังแต่จะมีปัญหา หากยอมที่จะแบ่งปัน เพียงหยุดก่อน “หนึ่ง ถึงสองชั่วโมง” เพื่อผู้อื่นได้มีโอกาสใช้น้ำ หากว่ามันยังพอไหลได้จริง ก็จะสร้างบุญบารมีต่อตนเองนะครับ คิดดูดีๆ คนเราจะให้มีเหมือนกันหมดทุกคน ได้ไงพี่ “เขาไม่ช่วย” เราก็ต้องพึ่งตนเองครับ
