ก่อนเข้าร้าน อั๊วก็ลืมถามราคามันก่อน (กลัวเสียฟอร์ม) น้ำตาแทบร่วง
บทที่ 24 ทนหิวทำไม โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช
แค่อีกวัน วันธรรมดาๆ ของชีวิตผม ไม่มีอะไรแปลกใหม่ ณ ร้านกาแฟ “ลุงหนวด” เจ้าเก่า (ย้อนก่อนหน้านั้น 3 วัน) ก่อนเท้าแตะพื้น ก่อนที่ล้อจักรยานจะหยุดนิ่ง ผมสังเกตเห็นร้านค้าในตลาดดูบางตาไป ร้านขายอาหารตามสั่ง ขายก๋วยเตี๋ยว แม้กระทั่งร้านโจ๊ก ที่ตั้งโต๊ะพับแบบชั่วคราวติดร้านกาแฟลุงหนวด ที่เห็นทุกวันเป็นปกติ ก็ยังมาหยุดพร้อมเขา ด้วยสาเหตุใดไม่ทราบแน่ ไม่สนิท เลยไม่ได้ถาม ทั้งตลาดก็เลยมีร้าน “ลุงหนวด” เจ้าเดียวที่เปิด วันนั้นจึงเป็นวันผู้ถือครองตลาดของแก (ลุงหนวดเอง ผมรู้ว่าแกไม่กินเส้นกับเขา)
คงเป็นพวกเกาเหลาน้ำข้นขุ่นคัก เลยไม่เข้าใคร ผมเลยไม่สนใจที่จะถาม (ทำไมร้านค้าถึงพร้อมใจกันหยุดงาน) ที่หน้าล็อค ร้านขายก๋วยเตี๋ยว มีป้ายทำจากฝากล่องกระดาษ เขียนด้วย เมจิกสีดำ ผูกเชือกฟางแขวนไว้ใต้ตู้โชว์ เส้น หมูแดง เกี๊ยวกรอบ ใจความมีว่า “ไปต่างจังหวัด หยุด 3 วัน” ปกติแล้ว ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ไม่ค่อยจะหยุดหรอกครับ แก่ขายมาหลายสิบปี พูดได้เลยว่าราคามิตรภาพ คุณภาพคับถ้วยจริงๆถูกใจผู้นิยมการกิน การใช้ชีวิตแบบประหยัด เศรษฐกิจ “พอเพียง” (เพียงพอไม่มีจริง) สำหรับสัตว์โลกหลังตรง เดินสองขา มีปัญญาเอาตัวรอด และกอบโกย (พูดพลามมาหลายบทแล้ว ไม่เห็นมีใครจะสน) โธ่ “ไอ้หัวเป็ด”
ย้อนกลับมาฟังเรื่อง ร้านก๋วยเตี๋ยวกันต่อดีกว่าครับ ระยะหลังๆ มานี้เอง “เฮียเจ้าของร้าน” ได้ทำการปรับราคาตามแฟชั่นเศรษฐกิจบ้านเรา (กลัวตกเทรด) ไม่เป็นอินเตอร์ รับกระแสความ ”ไม่เพียงพอ” ของประเทศ จากราคา 15 เป็น 20 บาท พิเศษจำโบ้ 25 บาท เท่านั้น ปริมาณบรรจุภัณฑ์ แค่แบบธรรมดาชามเดียวก็ “อิ่ม” จำนวนเส้น กับชิ้นหมูแดง หมูยอ และหมูสับ มองภาพรวมในชาม เรียกว่า “พอดี พองาม” และเหมาะสม (ถูก ดี อิ่ม) โป๊ะหน้าในชามด้วยเกี๊ยวกรอบสีสวย เรื่องปริมาณถ้ามากกว่านี้ผมว่ามันจะเกินพอดี เรื่องน้ำซุปก็กลมกล่อม ไม่กร่อยเกินที่จะกิน ดีกว่าก๋วยเตี๋ยวบางร้าน เป็นการเปรียบเทียบเพื่อปรับปรุง สรรค์สร้างสังคม (ในแบบไอ้หัวเป็ด) หลายๆ เจ้า เรื่องน้ำซุปสู้ของแกไม่ได้ครับ (สำหรับผู้สรรหากิน สามารถเทียบเคียงได้) เฮียเจ้าของร้านเป็นคนไทยเชื้อสายจีน ผมเดาเอาเองว่า คงเกิดในเมืองไทย (อั๊วก็เป็งคงไท) เพราะรู้สึกว่า “อาเฮียอี” พูดไทยได้ชัดเจนมาก แต่ก็มีสำเนียงของบรรพบุรุษของเขาอยู่ในน้ำเสียง
หมายเหตุของเรื่อง เพียงเพื่อความอยากของผม อยากถ่ายทอดสภาพแวดล้อม (ภูมิทัศน์) ในตลาดแผงลอย ในวันปกติจะเป็นเช่นนี้ มีร้านอาหารคุณภาพเพื่อผู้คนที่วิ่งไม่ทันเศรษฐกิจไทย (เพราะเป็นคนไทยคนหนึ่ง) หวังให้พวกเราร่วมกันคิด เปลี่ยนแปลงค่านิยม กลับใจมาเลือก “การกินดี อยู่ดี” แบบของจริงกัน ไม่ตามกระแส ไม่แคร์สื่อ ไม่แคร์สังคม ไม่ถ่มถุยตามทางเท้า (กินเสร็จควรแปรงฟันให้สะอาดนะครับ) ให้ผู้คนได้สติ มีความคิดที่จะเลือกในความเหมาะสมตามฐานะ ก็แค่อยากเล่าให้ฟัง (ของถูก ดี มีจริงครับ) ก๋วยเตี๋ยวเจ้านี้เรียกได้ว่า เป็นขวัญใจนักเรียน นักศึกษา มหาชนผู้ตกทุกข์ได้ยาก ร้านนี้จึงขายดีเป็นพิเศษ ครึ่งวันก็หมด วันที่ขายไม่ดี อย่างมากไม่เกินบ่ายสองก็เก็บของแล้วครับ
ณ ปัจจุบันของวันนั้น ปกติแล้วผมเป็นคน (มนุษย์) ที่ไม่ชอบคุยกับใคร (ไม่สังคม) ไม่ใช่ว่าไม่มีสังคม “คุยกันแล้วไม่ได้เรื่อง” ผมก็ไม่อยากให้ใครมาคุยด้วยหรอกครับ (หากไม่จำเป็น) หรือเรื่องที่น่าสนใจ มีประโยชน์ (ใช้ได้จริง) เพราะตัวเองเป็นคนคิดงานโฆษณา ความคิด “ฟุ้งซ่าน” เสมอๆ ปิดสวิตช์ไม่ได้ (ไม่ยอมหยุดคิด) พูดก็ไม่เก่ง เขียนก็ ผิดๆ ถูกๆ อย่างที่ได้อ่านกัน แต่หยุดความคิด ”จำเจ” แบบนี้ไม่ได้จริงๆ ว่าจะๆ ก็ไม่หยุดคิด หยุดเขียนสักที ไปเรื่อยๆ ของมัน “อัตโนมัติ” เหมือนรถขายโอ่งราชบุรี เป็นรถเร่ขายของตามงานตลาดนัด มันต้องไปๆ ต่อไป ขณะนั่งฟุ้งซ่านอยู่นั้นเอง หูมันดันไปสนใจเรื่องที่เขาคุยกัน (ด้วยไม่คาดคิด) ว่าบ้านเรามันจะขนาดนี้แล้ว (ผมมันคนหลังเขาครับ) ได้ยินเสียงเฮียร้านก๋วยเตี๋ยว คุยกับพ่อค้าร้านอาหารตามสั่ง “วันหยุดที่ผ่านมา เฮียพาญาติๆ ไปเที่ยวในเมือง” แวะกินก๋วยเตี๋ยวร้านหนึ่ง (ก๋วยเตี๋ยวที่ไหน ไม่มี รสเดียว) หรอกครับ เป็นร้านดังในเมือง เฮียแค่อยากเปรียบกับฝีมือตัวเอง ว่าเราเทียบชั้นเขาได้หรือเปล่า โต๊ะหนึ่ง ก็ไปกันสี่คน สั่งก๋วยเตี๋ยวหมู่น้ำใส ใส่เซ้งจี้หมู 2 ชิ้น เท่านิ้วหัวแม่มือเอง มีลูกชิน 2-3 ลูก ชามก็พอๆ กับเฮียเลย รสชาด ก็งั้นๆ
ก่อนเข้าร้าน อั๊วก็ลืมถามราคามันก่อน (กลัวเสียฟอร์ม) น้ำแข็งเปล่า 4 แก้ว พอคิดเงินน้ำตาแทบร่วง 320 บาท โอ้โฮวว (แบบยาวๆ) ก๋วยเตี๋ยวบ้านรึ ชามละ 80 เลยหรือวะ รู้อย่างนี้อั๊วเอาบ้างดีกว่า เพื่อจะรวยเหมือนอี “อย่าเลยเฮีย” มันไม่ใช่ สไตล์ “ไม่ใช่รสมือของเรา” ลูกค้าประจำเขาจะหมดกำลังใจเอาหนา...เฮีย เขาเชียร์อยู่ สู้ๆ ครับผม
