อัตตนา โจทยัตตานัง "ตนเตือนตนเอง อยู่เสมอ" สัพเพ สังขารา อนิจจา “สังขารทั้งหลาย ทั้งปวงไม่เที่ยง”
บทที่ 27 โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช
ทุกชีวิตที่เกิดมาบนโลกนี้ ล้วนมีเส้นทางชีวิต เป็นของตนเอง มีคุณค่าในตัวเสมอ ไม่แบ่งเขา แบ่งเรา แม้นแต่ชีวิตเล็กๆ ของสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำ อย่าง “เขียดขาลาย” ยังสร้างคุณประโยชน์ แก่โลกเรา “อุทิศ” ร่างกาย ความตาย เพียงเพื่อความต้องการของคน ค่านิยมบนหนทาง “วิถีชนบท”
คนเรา ขอเพียงแค่ได้อาศัยที่ทำกิน “ของตนเอง” อาหาร 3 มื้อ เครื่องนุ่งห่ม และยารักษาโรค (ปัจจุบันยังต้องพึ่งพา “เงิน” ปัจจัยสำคัญ ที่จะทำให้ลูกหลานของตน ได้ไปถึงการศึกษา) ผู้นิยมบริโภค กบ เขียด อึ่งอ่าง คางคก ย่อมรู้ดีถึงคุณลักษณะของมันว่า “เขียดขาลาย” หน้าแล้งมันมีความพิเศษขนาดไหน “เนื้อทั้งมัน แม้นจะน้อยนิด แต่ก็ยังอัดแน่นด้วยคุณประโยชน์” (ยิ่งกว่าปูอัดของญี่ปุ่น) ด้วยสาเหตุของการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ “ความร้อนแล้ง” ทำให้พวกสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำ อย่าง กบ เขียด รวมถึงปลา ต้องสะสมพลังงาน เปลี่ยนกล้ามเนื้อบางส่วนเป็นไขมันที่ปราศจาก “คลอเรสเตอรอล” เพื่อการจำศีลในฤดูแล้ง รอคอยฤดูฝนใหม่จะมา ช่วงนี้เพราะความร้อนผิดปกติของฤดู ทำให้ “เขียดขาลาย” ต้องออกมาหาน้ำค้างกินก่อนเช้าวันใหม่ ชาวบ้านจึงรู้ซึ้งถึงความสำคัญของ “มัน” อาหารอันอุดมคุณค่า ทั้งโปรตีน และแคลเซียม มีประโยชน์ “อเนกอนันต์” ต่อชาวบ้าน ชาวเมือง ได้อาศัย (หลังจากฤดูล่าแมลงผ่านพ้นไป) แม้ตัวของมันเอง (เขียดขาลาย) ไม่คาดคิดสักนิดว่า “ วิถีชีวิตการดำรงอยู่ของตน” จะเป็นความต้องการของคน คงนึกไม่ถึงว่า “ตัวเองจะมีคุณค่า” ขนาดสร้างรายได้ให้ชุมชนเกษตรกรรม (บางกลุ่ม) เป็นกอบเป็นกำ ให้หลายชีวิตได้คลายทุกข์จากพิษเศรษฐกิจ แปลเปลี่ยนชีวิตของตน ไปเป็นค่าครองชีพของคนได้ “เขียดขาลาย” เพียงแค่จะอาศัยน้ำค้าง ในปรากฏการธรรมชาติ เพื่อให้รอดชีวิตวันต่อวัน อันหิวกระหาย ก่อนเช้าแรกของอรุณรุ่ง เพียงหวัง ”น้ำค้าง” ตามใบหญ้า ยามค่ำคืนดำรงชีพ เร่งรีบให้ได้ก่อน “แสงอาทิตย์จะโพล่พ้นขอบฟ้า” ส่องแสงกล้า แผ่รังสีความร้อนออกมา ระเหย ”น้ำค้าง” ของวัน ไปอย่างสูญเปล่า
