ไม่ใช่ฉันไม่เหมือนใคร ฉันได้ทางปาก อนาถนักกับเวลา ในเงาใจของตนเอง
บทที่ 55 โดย ไอ้หัวเป็ด โคราช
ใบไม้แก่นำ้ตาลเหลืองร่วงหล่น ใบไม้ยังคงหล่นร่วงลงดินเป็นไฉน มองใบไม้หลากสีร่วงทับถมกัน บนพื้นนั้นใต้ต้นไม้ หากใบไม้นั้นหาใช่มีเพียงแต่ใบแก่
หากยังทับทอนซ้อนใบอ่อนไว้ เปรียบได้ดั่ง เด็กน้อย ๆ หนุ่ม สาว วัยกลางคน มันร่วงหล่นไร้เวลาที่ปราณี ร่วงเลยลับไปตามเหตุตามปัจจัยของเวลา สังขารที่ร่วงโรยราเมื่อเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนวันคืน "เมื่อสิ้นแสง ก็ไร้ซึ้งเงา" คิดให้ถึงแก่นธรรมในใจ ปล่อยวางทิ้งได้ คงทำให้มนุษย์เราสิ้นสงสัย ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นนั้น ย่อมเกิดขึ้นเป็นธรรมดาโลก "ทุกข์" เมื่อคิดได้ เพราะไม่ยอมเข้าใจสักที
