โดย ไอ้หัวเป็ด โคราช (เท่า ไหร่ ก็เท่าเดิม) “สีมงคลจีน” คนไทยเชื้อสายจีน ในบ้านเมืองนี้ (จะใช้คำว่า) เคยนิยม และยินดีเสมอ เมื่อนำมาแสดงออกในกิจกรรม กิจการใด ๆ ก็ตาม อันเกี่ยวเนื่องกับความเชื่อว่าเป็นสีของความเป็น “สิริ มงคล” ที่นอกเหนือจาก สีทอง และสีเงิน สี ๆ นั้น กลับกลายเป็นสีต้องห้าม หรืออาจหมายความว่าเป็น “อัปมงคล” ไปเลย ศรัทธาของบรรพชน ยึดมั่นไม่อยู่เสียแล้ว กับสภาวะบ้านเมืองที่วุ่นวายเช่นนี้ “จิตนิยาม” ไหลทะลักไปตามกระแสทางการเมือง ซึ่งมีอิทธิพลต่อ “ศรัทธา ความเชื่อ”
เห็นได้ชัดในสังคม (ของ ) “คนไทย” เชื้อสายจีน พวกนักธุรกิจที่ไม่สามารถนำตัวเองออกจากความสุ่มเสี่ยงที่มีต่อผลกระทบของธุรกิจ จากการแสดงออกแห่ง “สีมงคลเดิม” ของ “อากง อาม่า อากู๋ อากิ๋ม อาแปะ อาอึ้ม” ในอุดมคติความเชื่อ และศรัทธานิยมของบรรพชนตนที่มีต่อ “สี” อันแสดงถึงความเป็น มงคลต่อธุรกิจ (เหมือนเมื่อก่อน...ชอบกันจังๆ)
ในยุคซึ่งไม่อาจหลุดพ้นจากบุคคล “สามารถ” หรือ (สามาร) สร้างความขัดแย้งให้คนในชาติ แบ่งฝ่ายแสดงตัวตนเป็นฉากกั้นกัน เป็นสี ๆ อย่างกลับว่ามันเป็นของ ๆ ตัว วาดสีภาพ พูดพล่ามในเรื่อง “อัตตาลักษณ์” ขอโอกาสแสดงตัวตนว่าใครจะได้เป็น “เข็มทิศ” นำทางคนในชาติ (ได้เดินอย่างภาคภูมิใจ) ขีดเส้น แต่งแต้มสี ให้คำนิยามพวกตนเป็นสี ๆ บนหนทางของความสุ่มเสี่ยงที่ไม่มีวันจบสิ้น แม้นสีนั้นมันจะมาจาก “สีชาด” มันก็แล้วแต่ และนี้คือ “สีมงคล” ที่หายไปจากประเทศไทย (เลย) ด้วยอคติ 4 ผู้พิพาท (ลำเอียงด้วยเหตุเพราะเกรงกลัวอำนาจ) วิกฤตการณ์ เหตุทุรยศบนแผ่นดินสยาม (เรื่องนี้ก็แค่เรื่องสีเท่านั้น) ไม่สามารถไปเกี่ยวข้องกับความสุ่มเสี่ยงใด ๆ...ขอบอก
