สำนักข่าวหัวเป็ดโคราช

เรื่องสั้นๆ อ่านกันยาวๆ (ปฐมบท ต่อนที่ 2)

บทที่ 8/2 โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช

เรื่องต่อจากคราวที่แล้ว...

ส่วนมากเพื่อนร่วมงาน เป็นเด็กศิลปะสถาบันเดียวกัน (ยกเว้นไอ้หนุ่ย) “เด็กพานพุทธ” เลยพูดกันง่าย ก็ดึงๆ กันมาจากบริษัทโฆษณาในที่ต่างๆ กัน เป็นเพื่อนของเพื่อนบ้าง รุ่นน้องในคณะบ้าง ในบริษัทนี้จึงเป็นแหล่งรวมสุดยอดฝีมือ ในสายงานศิลป์ แต่ละคนเป็นผู้เชี่ยวชาญในแต่ละด้าน ของทุกแผนกที่บริษัทโฆษณาพึงจะมี เรียกได้ว่า “รวมพลคนมีความสามารถ มีความถนัดเฉพาะตัวครบเครื่อง” แต่ดันอ่อนเรื่องการตลาด ขาดซึ้งประสบการณ์ด้านบริหาร (ทำเก่ง ทำเป็นอย่างเดียว วางแผนไม่เนี๊ยบเปรียบได้กับชายซกมก) ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น (อาจเป็นคนเดียวที่ไม่ใช่ยอดฝีมือ) แต่...ที่พวกเราถนัดเหมือนกัน “ก็ไอ้ดื่มจัด” นี้ละครับ จึงทำให้สนิทกันได้อย่างรวดเร็วแบบปึกๆ ระยะเริ่มต้น งานก็ไปได้สวย เราได้งานบริษัทใหญ่ๆ 2-3 เจ้า ส่วนมากเป็นโครงการบ้านจัดสรร เป็นลูกค้าประจำบ้าง รายย่อยก็มีเขามาปะปราย งานส่วนมากเป็นฉลากสินค้า แผ่นพับ ใบปลิว ฯลฯ ใหญ่หน่อยก็เป็นงานจัดแสดงสินค้าตามห้างฯ ที่เรียกว่า “ออกบูท” นั้นละครับ ในช่วงนั้นทำอะไรก็สนุก ไม่รู้เหน็ดเหนื่อย “แต่หิวมาก” ไม่ค่อยหลับไม่ค่อยนอน (ดื่ม) ที่จริงน่าหารายได้เสริม เป็น ร.ป.ภ. งานที่ทำดูเหมือนว่าจะราบรื่นไปหมด มีปัญหาบ้างก็เป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ เพื่อนๆ ทำงานเป็นทีม รักใคร่กันดี เรียกว่า “กูเออ มึงเออ” ก็ว่าได้ แม้กินไม่ค่อยอิ่มแต่ก็รู้สึกดี เพื่อนแต่ละคนมีความอดทน และทนอดสูง มีมากก็กินมาก มีน้อยก็กินเท่าเดิม พวกเราเลยชักหน้าไม่ถึงหลังกันแถบทุกคน ไม่ว่าเจ้านาย ลูกน้อง แต่ก็อยู่กันได้ครับ แบบพอเพียง “ไฟท์บังคับ” เก็บผัก หักหญ้า มาม่า ปลากระป๋อง ของดอง (ผักกาดกระป๋อง) และเงินเชื้อ ไอ้นี่สำคัญเลยขอบอก ต้องรักษาเครดิตให้ดี มีก็ตามเวลา ไม่กล้า ไม่ด้านก็อด “ต้องใจ” จริงๆ “เกิดเป็นผู้ชายต้องมีใจอดทน” ครับ ถึงจะทำได้ เราอยู่กันเหมือนพี่ เหมือนน้อง แม้เพียงระยะเวลาสั้นๆ ไม่กี่ปีก็ตาม แต่ก็เหมือนรู้จักกันมาเป็นชาติ ช่วงหลังแยกย้ายกันไปแล้ว “นานครั้ง” เรายังนัดสังสรรค์กันอยู่เสมอ (เรื่องมันก็เริ่มขึ้นในวันสังสรรค์ ของค่ำคืนอันสุดเหวี่ยง) หากจำไม่ผิด จุดเริ่มต้น “อนุสาวรีย์ชัย” กรุงเทพฯ 23 นาฬิกา โดยประมาณ สะพานลอยฝั่งพับแห่งหนึ่ง ซึ่งช่วงนั้นทางพับมักเล่นแต่เพลงบลูส์ ไม่รู้เรื่องหรอกครับไอ้ เพลงบลูส์ คืออะไร (หรือว่าจะเป็น บ่นๆ) รู้เพียงว่าเป็นเพลงฝรั่ง ส่วนไอ้เรื่อง ดำ หรือขาว ยังไม่รู้ (ก็ผมเด็กบ้านนอกนี้ครับ)

จบไหม นี้เพิ่งจะเริ่มเอง หนังชีวิตดูกันยาวๆ (ปล) ที่กล่าวมาทั้งหมด ล้วนไม่ใช่เรื่องที่ผมจะเล่าครับ แต่มันมีความเกี่ยวเนื่องกันอยู่อย่างซะไม่ได้ อย่าพึ่งลุกไปไหนซะละ

โปรดติดตาม ปฐมบทที่ 3 ต่อในคราวหน้านะครับ  ขอบคุณ