สำนักข่าวหัวเป็ดโคราช

บทที่ 34 ทำไมละ ก็แค้อยากเขียน ก็เขียนไป โดย : ไอ้หัวเป็ด โคราช

“ประสบการณ์สั่งสม” อะไร หรือสิ่งใด อุบัติขึ้นเป็นเชื้อฉุดรั้ง ให้คนเกาะติดอยู่กับที่ (ความกลัวไม่สมหวัง) ผิดหวังมันร่ำไป “เรา” ผู้แบกของหนัก ขนสัมภาระบรรทุกไกลในคุณค่าของความเป็นคน แบกหนักขันธ์ทั้ง 5 ตีแผ่ความบ้าของตน “อัตถะวิชา” (ความรู้ที่ว่าด้วยตัวกูเรื่องของกู) มาทั้งชีวิต ได้แต่เฝ้ากอดเก็บความไม่เสถียรของตัวเองมานาน รอคอยจังหวะและโอกาส คล้ายดั่ง “เขียดตะปาด” นั่งนิ่งสงบ ตั้งตารอแมลงโชคร้ายบินผ่านมา และวันนั้นคงจะอิ่มท้องเสียที หากแต่โอกาสมาถึงช้าเกินไปจริงๆ หากวันนี้ไม่แสดงให้ใครรู้ อยู่อย่างโง่ๆ ในมุมมองของปราชญ์เมธีทั้งหลาย อ้างรู้กระจ่างศาสตร์ ด้วยรอบสุดขอบโลก หรืออาจเลยลิบๆ ไปสู่ห่วงจักรวาล ด้วยยานพาหนะอันทันสมัย ไกลเกินเจ้าทุยกินหญ้าแทนข้าว จะเขาถึงวิถีท่าน